Ook al zit ze al ruim dertig jaar in het vak en ondanks het feit dat ze minstens één wereldhit op haar actief heeft -“Juste quelqu’un de bien” uit 1994-, toch heb ik de indruk dat de Française Körin Ternovtzeff nog altijd te weinig bekend is. De artiestennaam enzo-enzo doet misschien hier of daar een lampje flikkeren, maar ik daag je uit om in Vlaanderen mensen te vinden, die méér dan één songtitel van haar kunnen opnoemen.

Enzo-enzo is zo Parijs al maar kan, al was haar vader van Russische komaf en ze gaat in de Franstalige muziekwereld om meer dan één reden over de tongen, omdat ze, eerst met de band Lili Drop en sinds het einde van de jaren ‘80 van vorige eeuw onder eigen naam, op geregelde tijdstippen ie fraaiste platen op de wereld losliet. Alhoewel…”op geregelde tijdstippen” is misschien wat overdreven: van 1989 tot 2010 kwer er om de 3 à 4 jaar een nieuw album, maar sinds de compilatie “Toutim”, nu elf jaar geleden, is deze “eau-calme” het eerste muzikale teken van leven dat wij hier in Vlaanderen van haar mogen ontvangen. In de tussentijd is ze nochtans actief gebleven, maar lag de nadruk meer op “muziek voor kinderen”, waarvan ze vijf albums maakte.

Maar nu is er dus deze “eau-calme”, een plaat die haar titel méér dan waard is: we horen de ondertussen zestigjarige zangeres, die een mate van sereniteit en maturiteit bereikt heeft, die haar toelaat een plaat vol te spelen en zingen, zoals die in haar eigen hoofd klinkt en zoals ze zou willen dat iedereen ze “ontvangt”. Daartoe grijpt ze naar een aantal reprises van eigen nummers, die ze aanvult met nieuw werk van eigen hand en naar enkele zorgvuldig uitgekozen covers. Met minimale begeleiding -vaak zijn er alleen de gitaren van Lulu Zerrad en/of Elioyy Weingand- en met héél af en toe een bijkomende stem, zoals die van de geweldige Stacey Kent in “La Nuit s’éteint” of de heerlijk samenzingende Laurent Viel in “Les Yeux Ouverts’, dat we hier zoveel beter kennen als “Dream a Little Dream of Me”- voert enzo-enzo de luisteraar in 50 minuten en 14 liederen doorheen de wereld die vandaag de hare is.

Vaak is ze meer een diseuse dan een chanteuse, maar betoveren doet ze van de eerste tot de laatste minuut. Een stem als de hare, kan je simpelweg niét negeren: ze grijpt je vanaf de eerste seconde bij het nekvel en laat je niet los, tot je helemaal mee bent. Een van de sterke kanten van deze plaat is het vermogen van enzo-enzo om het schrijven van de teksten uit te besteden aan anderen, als ze zichzelf niet onderlegd genoeg vindt. Zo leer je teksten kennen van mensen als Juliette Andréa Thierrée, Kent, Pascal Mathieu, Marie Nimier, Rémo Gary, Marc Estève en Allain Leprest, allemaal mensen, die de “gave van het woord” hebben. Je kunt beter wel een beetje behoorlijk het Frans beheersen om die teksten helemaal te begrijpen, maar het gebruik van een goed, ouderwets woordenboek heeft nog nooit iemand kwaad gedaan, toch? Om maar te zeggen: de nieuwe van enzo-enzo is bijzonder mooi, bijzonder gevoelig en bijzonder genietbaar. Nu nog hopen dat ze binnenkort eens naar onze contreien kan afzakken!

(Dani Heyvaert)